Sektor prywatny – kluczowy gracz w „resetowaniu humanitarnym”? Spojrzenie z Hiszpanii
Artykuły wyłącznie publicystyczne, odzwierciedlające styl autora. Artykuły te muszą być oparte na zweryfikowanych danych i wyrażać szacunek dla osób, nawet jeśli ich działania są krytykowane. Wszystkie artykuły publicystyczne autorstwa osób spoza redakcji „EL PAÍS” będą zawierać po ostatnim wierszu podpis – niezależnie od jego popularności – wskazujący stanowisko autora, tytuł, przynależność polityczną (jeśli dotyczy), główne zajęcie lub inne informacje związane z poruszanym tematem.
System pomocy humanitarnej przechodzi obecnie gruntowną odnowę , charakteryzującą się drastycznym spadkiem oficjalnej pomocy od tradycyjnych donatorów, takich jak Stany Zjednoczone – które w tym roku ograniczyły swoje kontrakty w ramach USAID o ponad 90% – oraz Wielka Brytania – która obniżyła swój budżet z 0,5% do 0,3% dochodu narodowego brutto – pogłębiając tym samym krytyczną lukę finansową między potrzebami humanitarnymi a dostępnymi zasobami. W tym nowym scenariuszu zaangażowanie innych podmiotów , takich jak sektor prywatny, zyskuje na znaczeniu jako alternatywne sposoby mobilizacji zasobów lub wprowadzania innowacyjnych rozwiązań.
Hiszpania nie jest wyjątkiem od tej tendencji. Reakcja sektora prywatnego na kryzysy, takie jak wojna na Ukrainie czy kryzysy klimatyczne, jak ten, który miał miejsce podczas operacji DANA, wykazała niezwykłą zdolność mobilizacji. Na przykład, w pierwszym roku konfliktu na Ukrainie, hiszpańskie firmy przekazały 13% funduszy humanitarnych zmobilizowanych w tym kraju. Oprócz tych konkretnych interwencji, istnieją dziesiątki partnerstw między firmami a podmiotami humanitarnymi działającymi w tak zróżnicowanych kontekstach, jak wsparcie w obozach dla uchodźców w Etiopii czy społecznościach przyjmujących w Libanie .
To rosnące zainteresowanie pozostaje jednak ograniczone. Jak zauważyliśmy w niedawnym raporcie , udział hiszpańskiego sektora prywatnego koncentruje się na jednorazowych darowiznach i krótkoterminowych inicjatywach. Sojusze strategiczne są nadal rzadkie, choć ich liczba rośnie, a niektóre inicjatywy wyróżniają się innowacyjnością i zaangażowaniem.
Motywacje hiszpańskich firm do udziału w akcjach humanitarnych są zróżnicowane. Według badania, obejmują one poczucie zbiorowej odpowiedzialności i chęć wywierania wpływu społecznego, poprawę reputacji firmy, przyciąganie i motywowanie talentów, wspieranie innowacji oraz, w mniejszym stopniu, eksplorację interesów komercyjnych.
Udział hiszpańskiego sektora prywatnego koncentruje się na jednorazowych darowiznach i działaniach krótkoterminowych.
Organizacje pozarządowe ze swojej strony szczególnie cenią sobie wsparcie sektora prywatnego w dostępie do dodatkowych zasobów, transferze potencjału technicznego oraz możliwości projektowania skuteczniejszych i bardziej zrównoważonych rozwiązań. Współpraca ta nie jest jednak pozbawiona napięć.
Niektóre ryzyka i wyzwaniaBadanie IECAH wskazuje na szereg istotnych wyzwań, w tym ryzyko wykorzystywania organizacji pozarządowych przez korporacje, których metody lub dotychczasowe działania nie są zgodne ze standardami praw człowieka. Niepokojąca jest również tendencja do koncentrowania wsparcia na głośnych kryzysach, ignorując mniej widoczne, ale równie pilne konteksty.
Istnieją również istotne bariery strukturalne: trudności w uzgodnieniu celów, tempa i języka działań w różnych sektorach o odmiennych kulturach organizacyjnych. Do tego dochodzi ograniczone zrozumienie przez wiele firm zasad rządzących działaniami humanitarnymi – takich jak neutralność, bezstronność i niezależność – a także brak trwałych, długoterminowych zobowiązań.
W IECAH uważamy, że ten nowy trend należy skonsolidować i ukierunkować na bardziej ustrukturyzowane sojusze o wspólnych celach, wspólnym zarządzaniu oraz jasnych mechanizmach podejmowania decyzji i rozliczania.
Utrwalenie tej ścieżki będzie wymagało kreatywności, odpowiednich ram i, przede wszystkim, zdecydowanego zaangażowania w budowanie wzajemnego zaufania między firmami, organizacjami pozarządowymi i podmiotami publicznymi.
Kluczowe jest, aby firmy rozumiały i szanowały zasady humanitarne w swoich interwencjach oraz promowały innowacje i transfer wiedzy. W tym procesie kluczowa jest rola sektora publicznego: musi on pełnić rolę mediatora, promując elastyczne ramy regulacyjne, przestrzenie dialogu i specjalistyczne programy szkoleniowe.
Ważne jest również, aby priorytetowo traktować podejścia oparte na lokalizacji, wzmacniając podmioty działające na miejscu i zapewniając trafność i trwałość interwencji.
Okazja, której nie możemy przegapićW kontekście pomocy humanitarnej, coraz bardziej pod presją niedoboru zasobów i złożoności kryzysów, rozszerzanie i poprawa współpracy z sektorem prywatnym jest nie tylko pożądane, ale wręcz konieczne. Hiszpania ma cenne przykłady i konkretne doświadczenia, które mogą stanowić podstawę bardziej strategicznego i etycznego zaangażowania biznesowego, zgodnego z zasadami humanitarnymi.
Konsolidacja tej ścieżki będzie wymagała kreatywności, odpowiednich ram, a przede wszystkim zdecydowanego zaangażowania w budowanie wzajemnego zaufania między przedsiębiorstwami, organizacjami pozarządowymi i podmiotami publicznymi. Tylko w ten sposób możliwe będzie wykorzystanie pełnego, komplementarnego potencjału sektora prywatnego i przyczynienie się do skuteczniejszej, sprawiedliwszej i bardziej zrównoważonej pomocy humanitarnej w czasach globalnych wyzwań.
EL PAÍS
